vote for gay blogs at Best Male Blogs!PLU Gay Blogs

Sunday, March 27, 2011

The Letter: Re-imagined 2

Submitted by Love Juice
Installment 2
"Kuya!" bati ng kapatid ko sa akin ng buksan nya ang gate.
Bumaba ako ng kotse at niyakap sya ng mahigpit. "Potchie!"
Kumalas say sa yakap ko. "Kuya naman eh. Hindi na Potchie ang pangalan ko no? Dalaga na kaya ako."
Bumaba ng kotse si Miguel. "Allyana!" bati nya sa kapatid ko.
"Kuya Migs! Kamusta ka na?" pahabol nyang yakap kay Miguel.
"Eto, tumataba." sagot naman niya.
"Pero, gwapo pa rin ah." sagot ni Allyana.
"Eh ako? Pogi din?" singit ko.
"Hindi. Pangit pa rin." sagot nya. "Ma, dito na si Kuya kasama si Kuya Migs!" sigaw niya.


Matapos naming makapahinga, pumunta na kami sa burol ni tito Ed. Habang tinititigan ko sya, lalo kong nararamdaman ang panghihinayang. Mula kasi nung mamatay si Anthony, hindi na ako dumalaw sa kay tito Ed. Naputol na rin ang communication namin. Nung mamatay si papa, parang sya na ang naging ikalawa kong ama. Marahil, napakasakit sa kanya ang hindi ko na muling pagbisita sa kanya. Marahil, hindi lang sya nawalang ng isang anak, kundi dalawa. Ngayon, dala ko sa kalooban ko ang pagsisisi na san'a'y hindi ko inilayo ang sarili ko sa kanya. 

Inilibing sya sa tabi ni Anthony. Ngayon ko lang ulit nasilayan ang puntod ni Anthony. Iniisip ko kung nakikita kaya nya ako. Kung binabantayan nya ako. O baka naman galit pa rin sya sa akin. Sayang, bakit hindi kami nagkaayos? Bakit nagpaalam syang may galit sa akin. 

Matapos ang libing, dumiretso kami ng bahay para magpahinga. Pumasok ako sa kwarto ko. Si migs ay kumakain sa baba kasama si mama at si Allyana. Binuksan ko ang closet ko. NAndoon pa rin ang mga lumang damit ko. Sinusuot ko lang tuwing umuuwi ako dito. Hinalughog ko sa pinakailalim na drawer yung jacket na hinahanap ko. Yung jacket na ni minsan ay hindi ko nasuot. Yung jacket na hiniram ni Anthony. Inilagay ko ito sa isang ziplock noon dahil ayokong mawala ang amoy ni Anthony na kumapit rito.

Anim na taon. Anim na taon din nung huli ko itong makita. Binuksan ko ang ziplock at inilabas ang jacket. Inilait ko ito sa mukha ko. Nandoon pa rin ang amoy. Medyo faint na nga lang pero langhap ko pa rin ang amoy niya. KInapa ko ang bulsa nito. Tiningnan kung may laman. Isang papael ang nakapa ko sa isang bulsa nito. A piece of paper folded neatly in half. Binuklat ko ito. Isang sulat. At sulat kamay ni Anthony. Parang gumuho ang mundo ko nung basahin ko ang nilalaman;

"You can have any guy you want but you wouldn't choose me. Why not me? I have always loved you, Jason. I know we're not supposed to but I do. I love you, I love you, I love you. Love me back."

arang mamamatay ako sa pagsisisi. Bakit hindi nya sinabi? Kaya ba sya galit dahil nagseselos sya? Bakit hindi ko sya pinakinggan. Bakit hindi ko naramdaman? Sana nakita ko yung letter ealier. Sana... sana... 

Ang daming bakit. Ang daming sana. Mahal nya ako. Noon pa man. Ang daming nasayang na panahon. Ang daming lumipas na araw na sana masaya kaming magkasama. Bakit lahat ng iyon pinalampas ko? Sana pwedeng mabalik lahat. Sana bumalik ang oras. Sana may pagkakataon pa. 

Naupo ako sa sahig. yakap ang jacket ng mahigpit. At ang sulat ni Anthony, halos mapunit sa higpit ng pagkakalamukos ko. Walang tigil ako sa pag-iyak. "Anthony... Anthony..." bulong ko. "Bumalik ka. Bumalik ka. Anthony, bumalik ka. Mahla na mahal kita..."

Isinubsob ko ang mukha ko sa jacket at doon iniyak ko ang lahat ng panghihinayang ko. 

"Jason." may tumawag sa akin. "Jason." muli nyang tawag nung hindi ako lumingon.
naramdaman kong lumapit sya sa akin. Naupo sa tabi ko. "Tulog ka ba?" sabay kalabit sa balikat ko.
Iniangat ko ang mukha ko mula sa pagkakasubsob sa jacket. Nilingon ang lalakeng kumakausap. Si Wesley. 
"O? Anong nagyari sayo? Bakit ka umiiyak?" nagtatakang tanong nya. 
Lumingon ako sa paligid. Nagtataka. kanina lamang ay nasa loob ako ng kwarto ko pero bakit ngayon ay nasa likod ako ng gym. Ang gym ng dati naming school. 
"Uy, Jason. Ano'ng nagyari sa 'yo?" tanong ulit ni Wesley. Tumingin ako sa kanya. Si Wesley, na huling nakita ko noong graduation namin. That was five years ago. Pero hindi nagbago ang hitsutra nya. 
"Bakit... paanong napunta ako dito?" mahinang tanong ko.
"Baka naglakad ka paunta dito. Ano bang nangyayari sayo?" tanong ni Wesley.
"Wes? Wesley?" 
"Jason? Jason? Ang weird mo. Kanina umiiyak ka ngayon parang nawawala ka sa sarili mo. Nagda-drugs ka ba?" tanong nya.
"Ha? Hindi. Hindi ako nagda-drugs... Wesley? Bakit hindi nagbago ang hitsura mo? Tsaka diba dapat nasa Canada ka? " tanong ko.
"Ha? Ano? Ano'ng gagawin ko sa Canada?"
Ang weird. Hindi ko alam kung anong nangyari. Hawak ko pa rin ang jacket. Hinanap ko ang sulat ni Anthony pero wala.
"Ano ba hinahanap mo?" tanong ni Wesley.
"Yung sulat."
"Anon'ng sulat?" siya rin ay tumayo para maghanap. 
"Yung sulat. Nasaan na yon." 
Hinanap ko sa bulsa ng jacket pero wala. 
"Kaya ka ba umiiyak dahil sa sulat? Kanino ba galing iyon?" tanong nya.
"Hindi... oo... ha? Basta. nasaan na 'iyon."
"Alam mo wala akong nakitang sulat. Si Anthony kanina ka pa hinahanap."
Natigil ako sa paghahanap. Si Anthony? Sin Anthony hinahanap ako? Buhay si Anthony?
"Si Anthony? Buhay? Buhay si Anthony?"
"Ah... oo... matagal na. Matagal na siyang buhay." sagot nya. "Ang weird mo."
"Buhya sya? Baka naman ako na yung patay... baka patay ka na rin Wes."
"Ano ba pinagsasasabi mo? Kanina ka pa niya hinahanap. May sasabihin daw sa 'iyo."
"Si Anthony? Hinahanap ako? May sasabihin sa akin? Paano?" 
"Jason, itigil mo na yan. Hindi ako natutuwa. Tama na." banas na utos ni Wesley. 
"May sasabihin sya sa akin?" buhay si Anthony. Buhay pa si Anthony.

Teka. Baka naman panaginip lang ito. "nananaginip ba ako, Wes?" tanong ko kay Wesley.
"Jason itigil mo na yan."
Kung ganon hindi ako nananaginip. At buhay si Anthony. Buhay si Anthony. At may sasabihin sa akin. baka magtatapat. baka sasabihin niya na mahal nya ako.
"Nasaan daw sya?" tanong ko.
"Kanina nasa basketball practice. Ewan ko kung saan sya ngayon. Baka umuwi na."
"Talaga? O sige, puntahan ko na lang sya. Salamat, Wesley. Nice seeing you again." at tumakbo ako paalis para puntahan si Anthony.
"Hoy, 'wag kang mag-drugs!" pahabol na bilin ni Wesley.

Na-realize ko na may cellphone pala ako sa bulsa. Kinuha ko ito at dinial ang number ni Anthony. Nag-riring.
"Hoy! Saan ka?" bati ng nasa kabilang linya.
"Anthony! Anthony ikaw ba yan?" excited kong tanong. para akong lilipad nung marinig ko ulit ang boses nya.
"Gago. Sino ba sa tingin mo? Mokong na 'to. San ka ba?"
"Papunta sa inyo." sagot ko.
"Nandito ako sa bahay niyo. Akala ko naka-uwi ka na."
"Wag kang aalis dyan. Dyan ka lang hintayin mo 'ko." 
"Ok. Hindi rin naman ako makaka-alis. Nagpapatulong si Potchie sa diorama nya. Bilisan mo."

Binilisan ko ang takbo ko. Buhay nga si Anthiny. Makikita ko ulit sya. Sa pagtakbo ko nadaan ako sa isang parlor. nakita ko ang hitsura ko sa salamin. Napahinto ako. bakit iba na ang suot kong damit. Kanina'y naka-balck ako ng polo na suot ko sa libing, ngayon ay naka-tshirt na lang ako at maong na pantalon. Magiing ang hitsura ko ay nag-iba. Bumata. 

Medyo malayo ang tinatakbo ko. Iniisip ko pa rin kung paanong nangyaring buhay si Anthony. Anim na taon na ang nakakaraan. Matagal na siyang patay. nagyon, kakaka-usap ko lang sa kanya sa phone. 

"Bakit hindi pa ngayon? Bakit kailangan bukas pa?" bigla kong naalala yung sinabi niya noong nagpapagawa sya ng copy ng Yiruma. "Bakit hindi pa ngayon? Bakit kailangan bukas pa?" Napahinto ako sa pagtakbo. Baka binibigyan ako ng second chance. Baka ibinalik ako sa nakaraan para magkasama kami ni Anthony. Is it possible that something like this could happen? Naguguluhan ako. Pero kung ano man itong nangyayaring ito, ang mahalaga, buhay si Anthony and this time, gagawin ko ang lahat para magkasama kami.

Nagmamadali akong binuksan ang gate pagkadating ko sa bahay. pagpasok ko sa sala, nandoon si Potchie. Bata pa sya. Eight years old. 
"Kuya." bati nya.
"Ang kuya Anthony mo nasaan?" agad kong tanong sa kanya.
"Nasa kwarto mo." sabi nya. 
Nagmadali akong umakyat sa taas. Pagtapat ko sa pinto ng kwarto ko, huminto ako. Paano kung hindi totoong buhay sya. Paano kung panaginip nga lang ang lahat. Pero kahit na. Binuksan ko ang pinto at sumilip sa loob.

Doon, nakaupo sa kama ko, hawak ang isang pirasong papel. 
"Ton?" hindi ako makapaniwala. Parang sasabog ang puso ko sa saya. 
"O? Napano ka?" sabi nya sabay bulsa sa papel na hawak. 
Tumakbo ako palapit sa kanya at sinunggaban ko ng yakap. "Buhay ka. Buhay na buhay ka." hindi ko na rin mapigil ang iyak ko.
"Natural buhay ako. Ano bang pinbagsasasabi mo?" sagot nya pero naramdaman kong niyayakap na rin nya ako. 
"Akala ko hindi na kita makikita ulit..." sabi ko sa gitna ng mga pagluha ko.
"Hindi naman ako umalis ah." lalo pang humigpit ang pagkakayakap nito sa akin.
Ayokong kumawala sa pagkakayakap nya. Nanatili lang kami sa ganoong posisyon.
"May sasabihin ako sa 'yo." mahina nyang sabi,
Kahit ayaw ko, kumalas ko sa pagkakayakap. 
"Bakit ka umiiyak?" natatawang tanong nya.
"Masaya lang ako. Kasi nandito ka ulit." sagot ko.
"Talaga? Masaya din ako nandito ka."
"May sasabihin ka sakin, di ba?"
"Jason..." kinuha nya ang kamay ko at pinisil ng bahagya. Nakatitig sya sa mga mata ko. "Mahal kita. Mahal na mahal. Simula pa noon. Do you...?'
Muli ko syang niyakap ng mahigpit. "Mahal din kita. Mahal na mahal."
"Talaga? Mahal mo rin ako?"
"Oo. Simula pa noon kaso natakot ako baka masira ang pagkakaibigan natin. Pero mahal kita."
"Ganon din ang takot ko. Baka kasi mag-iba ang tingin mo sa akin kapag sinabi ko sa 'yo."
Bumitaw ako sa pagkakayakap. "Hindi. Hindi kailanman magbabago ang pagtingin ko sa'yo." 
At bigla nya akong hinalikan. Para akong matutunaw sa kanyang halik. Napakainit ng kanyang labi.
Lalo pang humigpit ang pagkakayakap nya. Ako naman ay sinuklian ko ang kanyang halik. Parang magsasanib na ang mga katawan namin. Parang lahat ng kinimkim naming pag-ibig ay ibinubuhos namin ngayon sa halik na iyon. 
Unit-unti, naramdaman kong itinataas nya ang t-shirt ko.


**********

How do you define happiness? That I will never know. But right now, happiness is defined in one word alone. Anthony. It was a weekend and we shared it together doing what we used to do before. But this time it was different. Ngayon, mas malaya na naming naipaparamdam ang damdamin namin sa isa't-isa. Parang nagkaroon ng bagong kulay ang mundo. Nagbago rin ang mga napag-uusapan namin. Nagkaroon ng kakaibang lalim. Minsan, kahit hindi kami magsalita, naguusap kami sa tingin lamang. At ang bawat hawak at haplos nya, nagkaroon ng kakaibang kahulugan. Hindi ko na rin nga iniisip kung paanong nakabalik ako sa nakaraan. Ang tanging laman ng isipan ko ay kami. 

"If you were to travel back in time, ano ang babalikan mo?" minsang tanong ko sa kanya. Nakahiga kami sa kama niya, pinapalipas ang oras.
"Ako? hmmmmm...." pagiisip nya.
"Ang tagal namang sumagot."
"Sandali, iniisip ko pa. Kasi halos naging maganda naman ang buhay ko."
"Sabagay. Ako siguro... sana noon ko pa sinabi na mahal kita. Naalala mo nung fourth year high school tayo? Sa COTC natin? Yung nag-collapse ako dahil sa init?" sabi ko sa kanya.
"Oo. Tingin ko nagkunwari ka lang nun eh...."
"Sira. Hinimatay talaga ako non... nung magkamalay ako at ikaw ang una kong nakita, dun ko na-realize na mahal pala kita."
"Wooshoo! Ang corny mo naman..." pabiro nyang sabi.
"Bakit ikaw, kelan mo nalaman na mahal mo rin pala ako?" hamong tanong ko sa kanya.
"Secret. Akin na lang iyon." sagot nya na pangisi-ngisi pa.
"Hay naku! Ewan ko sayo." hinampas ko say ng unan at siya'y tatawa-tawa lang. Kinuha nya ang mga kamay ko at hinalikan. Marahan. May pagmamahal. Saka tumitig sa akin. 
"Mahalaga ba kung kelan kita unang minahal? 'Di ba mas mahalaga na habambuhay kitang mamahalin?" 
"Hahahahaha! Sino kaya sa ating dalawa ang corny?" sagot ko. 
Hinila nya ako papalapit sa kanya at hinalikan ako sa labi. Ramdam ko ang pagmamahal niya sa bawat dampi ng malambot niyang mga labi. Ang bawat hagod ng dila nya sa loob ng bibig ko ay nagdudulot ng kakaibang sensasyon sa buong katawan ko. At sa tuwing maglalapat ang aming mga katawan, para akong niyayakap ng mga ulap. 
Humiwalay sya sa higpit ng pagyayakap namin. Hinubad nya ang kanyang t-shirt saka muling sinunggaban ako ng halik. Parang sinisilaban sa init ang kanyang katawan. Ang kanyang katawan ay nabalutan ng maliliit na butil ng pawis. Lalo pang tumindi ang pagsiil nya ng halik. Halos mabuwal ang labi ko. Ang kamay naman nya ay pilit niyang ipinapasok sa loob ng aking t-shirt. Ginalugad ang katawan ko at ng mahanap nya ang aking utong, marahan nya iton nilaro sa mga daliri nya. Kinurot ng bahagya na lalong nagpatindi sa init na nararamdaman ko. 
Sa aking hita ay nararamdaman ko ang unti-unting nabubuhay nyang laman. "Mahal na mahal kita. Jason." bulong nya sa akin. Hinubad nya ang kanyang suot na shorts at pumatong sa akin. Muli kaming naghalikan. 

**********

Bumangon ako. Hindi ko maipaliwanag kung ano ang nararamdaman ko. Parang magaan ang pakiramdam. But not in a good way. pakiramdam ko lumulutang ako sa hangin. Pumasok ako sa banyo. Tumingin sa salamin. Wala namang pagbabago akong nakita. Same as always. Matagal akong nakatitig sa reflection ko sa salamin ng biglang nag-flicker ito. parang ilaw na umaandap-andap. Nawawala pagkatapos ay muling lilitaw. Hindi ko alam kung paanong nangyari. Hindi ko alam kung namalik-mata lang ako. Ipinikit ko ang mga mata ko. "Hindi nangyayari ito." paulit-ulit kong sinabi sa sarili ko. Muli kong binuksan ang mga mata ko. Ngunit wala akong makitang reflection sa harap ng salamin. Natakot ako. Ipinikit kong muli ang mga mata ko. Umaasang pagmulat ko ay bumalik na ang aking reflection. Pagdilat ko, naroon nga ang aking imahe pero kakaiba. Tumanda ng mga ilang taon. Anim na taon. Nagmadali akong lumabas ng banyo. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko. 

Kinuha ko ang phone ko. i dialed Anthony's number. I was so scared.
"Hello, mahal?" sagot nya.
Hindi ako makapag-salita. nahimasmasan ako ng kaunti. 
"Hello..." nanginginig ang boses ko. "... nasaan ka?" 
"Papasok na ng school. Ikaw? Bahay ka pa ano?" dinig ko sa boses nya ang kasiyahan.
"Ha? Oo... nasa bahay pa ako..."
"Is there something wrong?" tanong nya.
"Wala... wala naman. Na-miss lang kita." sabi ko sa kanya.
"Asus. Na-miss din kita. MWAH! Love you. Bilisan mo diyan may pasok ka pa."
"I love you too."

Muli akong pumasok sa banyo. parang walang nagyari. Ang hitsura ko ay ganoon pa rin. Hindi nagpi-flicker ang reflection ko. malik-mata lang siguro. Naligo na ako at nagbihis. 

Palabas ako ng gym. Last class ko for the day. Dumaan ako sa likod ng gym para mas malapit sa parking lot. Doon kasi naka-park ang kotse ni Anthony. Sasabay ako sa kanya pag-uwi. nakita ko si Wesley na ankatayo roon. Lumapit ako sa kanya.

"Kamusta? parang ang tagal nating 'di nagkita ah." bati ko sa kanya.
Ngumiti sya sa akin. Gaya nang madalas na ginagawa nya tuwing makikita ako. I admit, na-miss ko rin sya. 
"Heto. Ok lang. Ikaw? Kamusta ka?"  
"Ok lang din. Ano ginagawa mo dito?"
"Hinihintay ka." sagot nya.
"Ha? Bakit?' pagtataka ko.
"May ibibigay ako sayo." at dumukot sya sa bulsa nya at iniabot sa akin. isang papel. 
"Ano 'to?" tanong ko kahit alam ko na kung ano yun.
"Iyan yata yung sulat na hinahanap mo noon."
Binuklat ko ang papel. Sulat ni Anthony.
"Paanong napunta sayo 'to?" tanong ko sa kanya.
"Nakita ko yan nung pagka-alis mo."
"Ibig sabihin matagal na sayo 'to?" tanong ko.
Hindi sya kumibo. Parang nahihiya. "Pasensya na hindi ko kaagad naibigay..."
"Bakit mo tinago? Bakit hindi mo agad sa akin binigay?" 
"Mahal mo ba siya?" mahinang tanong nya.
Nakatingin sya sa mga mata ko. naghihintay ng kung ano ang isasagot ko. 
"Bakit 'di ka sumasagot? mahal mo ba si Ton?" matigas nyang tanong.
"Oo, Wesley. mahal ko sya." sagot ko.
Tumalikod sya. "Yung nangyari sa atin noon? Sa party. Ano yun?" 
"Wes, we were drunk then. Biglaan lang yon. It meant nothing." 
"Not to me... don't tell me that you didn't like it."
Muli na naman akong natahimik. "You mean..."
"I've thought about it. Maybe i do like you. And that kiss was just a testament..."
"Wes, it was just a kiss." putol ko sa kanya.
"Not JUST a kiss, Jason. To me it was something more."
Umiwas ako ng tingin. Hindi ko gusto ang papupuntahan ng usapan namin. 
"Tell me you didn't like the kiss." hamon nya.
"What? You're crazy."
"Tell me."
.Parang umikot ang paningin ko. Nangyari na ito. Is it happening again? 
"I didn't." sagot ko sa kanya. 
"Bakit hindi? dahil kay Anthony? bakit, Jason, kayo ba?" may pait sa boses nya. Nasasaktan ba sya?
"Wesley..." 
"I understand. Alam ko namang sya ang pipiliin mo. Hindi ko binigay yang sulat na yan dahil umaasa akong kapag hindi mo nabasa, hindi mo malalaman na mahal ka rin nya. Pero, obviously, you've always known..."
"I'm so sorry... Wesley, believe I didn't mean to hurt you."
"That's ok, Jason. I'll be fine."
"Thank you..." lumapit ako sa kanya at hinalikan ko sya sa pisngi. "I'll be going." naglakad ako papalayo sa kanya.
"Jason!" hinabol nya ako. "birthday ni Alfred ngayon. Hang-out lang sa Denny's. You should come. You and Ton."
"Tanungin ko si Anthony kung gusto niya. But I love to come."
"Sige, asahan kita." saka na sya umalis. Naglakad na ako papuntang parking lot. Habang naglalakad ako, naisip kong basahing muli ang sulat ni Anthony. Pero nang buksan ko ito, wala ng nakasulat. Blangko ito. Nakapagtataka. Samantalang kanina ay nandoon pa ang isinulat ni Anthony. Tinitigan ko ang balngkong papel. Biglang may lumitaw na pangalan. "Jason".

Sandaling nawala ang pangalan ko pero bumalik din. tapos ay nawala ulit. gaya ng reflection ko kanina sa salamin. Na-realize ko, Friday pala nagyon, August 22. Birthday ni Alfred. Ito yung araw na nasaksak si Anthony sa Denny's. Kinakabahan ako. Ano ang mga ito? Ano ang ibig sabihin ng mga pangyayaring ito? Senyales ba ito na magkakalayong muli kami ni Anthony?

Madali kong hinanap ang kotse niya sa parking lot. Wala rito. Dinukot ko ang cell-phone ko sa bulsa. hiannap ang number nya.

Nagriring ang phone nya pero hindi nya ito sinasagot. Nagpapanic na ako. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Parang aatakihin ako sa puso. Nagsisimula na ring tumulo ang mga luha ko sa mata. bakit ngayon pa? 

Hindi pa rin sinasagot ni Anthony ang phone nya. "Ton. Sagutin mo." Biglang may yumakap sa akin. Mahigpit. isang pamilyar na yakap. pamilyar na init. Alam ko rin ang amoy na iyon. Si Anthony. Nakalma ang puso ko. Parang bubuwal ako sa pagkakatayo.

"Ton?"
"Nagulat ka ba?" malambing nyang sabi.
Humarap ako sa kanya at yinakap ng napaka-higpit. "Akala ko wala ka na?" sabi ko sa kanya. 
"Nandito ako. hindi naman ako mawawala." sabi nya sa akin. Pero hindi pa rin ako matigil sa pag-iyak.
"Bakit ba umiiyak ka?" tanong nya.
"Wala... na-miss lang kita." sagot ko.
Humigpit ang yakap nya sa akin. "Tara na?"
Kinuha nya ang kamay ko at naglakad kami.
"Nasaan ang kotse mo?" tanong ko. 
"Hiniram ni Papa. nasira kasi kotse nya. Ok lang ba na maglalakad lang tayo?" 
Nginitiian ko sya. Naglakad kami sa palabas ng school na magka-hawak kamay. Hindi inaalintana ang mga taong nakapaligid sa amin. 
"Birthday ni Alfred... niyaya nya ako kanina sa Denny's. Gusto mo bang pumunta?" tanong nya.
"WAG!" 
"O? Eh di hindi. Over reacting ka naman." natawa nyang sabi.
"Hindi. hindi naman sa ayaw ko pero... pwede bang sa bahay na lang tayo?" sabi ko sa kanya. 
"O sige. Ikaw ang masusunod, mahal na hari." at inilapit nya ang kamay ko sa labi nya. 
Tahimik kaming naglakad pauwi ng bahay. Lahat ng pangamba ko, unti-unting nawawala. 

**********

Nakatitig lang ako sa mga mata nya. We were lying on our sides. Tanging kumot lang ang nakabalot sa katawan namin. 
"Anon'ng iniisip mo?" tanong nya.
"Natatakot akong matulog."
"Why?"
"I'm afraid that you might not be here when I wake-up."
"I will never go away. I will always be here." 
"You promise?"
"Pangako ko." At muli nya akong niyakap ng mahigpit. At hindi sya bumitaw hanggang nakatulog ako.

**********

Nagising akong nakayakap ng sa akin si Anthony. 
"Gising ka na ba?" tanong nya.
"Medyo. Kanina ka pa ba gising?"
"Oo. Nagugutom na nga ako eh."
"Anong oras na ba?"
"8:30 na."
"Baba na tayo?"
"Dito muna tayo. Gusto pa kita kayakap." at niyakap nya ako ng mahigpit.
"Sana ganito na lang tayo palagi." sabi ko sa kanya.
"Sana."
"May ibibigay pala ako sa iyo." at bumagon ako. Pumunta sa study table ko at kinuha ang cd.
"Ano yan?" tanong nya nung makabalik ako sa kama.
"Yiruma. 'Di ba sabi mo gawan kita ng kopya?"
"Wow. Thank you." hinalikan nya ako sa noo.
"Meron pa." sabi ko.
"Andami naman. Hindi ko naman birthday." 
"Isa na lang. Yung jacket na hiniram mo dati. Sayo na alng."
"Talaga? Bakit?"
"Wala lang. Mas bagay kasi sayo."
Hinalikan nya akong muli. "Gusto mo bang sumama sa akin mamaya?" tanong nya.
"Saan?"
"Surprise. Basta sana sumama ka."
"May ganon-ganon pa? Sige sama ako. What time?"
"After breakfast."

********

"Anon'ng ginagawa natin dito?" Tanong ko sa kanya habang pina-park ang kotse sa parking lot ng school namin. Sabado noon kaya kaunti lang ang mga estudyante sa paligid. Bumaba kami ng kotse at naglakad patungo sa likuran ng gym. 
Kinuha nya ang kamay ko at pinisil ng bahagya. Tahimik sya at parang malalim ang iniisip. 
"Ton? Ano'ng meron?" tanong kong muli sa kanya.
Huminto kami sa paglalakad. 
Tumingin sya sa akin. May lungkot ang mga titig nya.
"Ton?"
"Kailangan mo nang bumalik." sagot nya.
"Ha? Bumalik saan?" nagtatakang tanong ko sa kanya.
Hinila nya ako at niyakap ng mahigpit. Naramdaman kong nanginginig ang katawan nya. Narinig ko ang mahina nyang pag-hikbi.
"Ton? Ano ba nangyayari?" tanong ko.
"Kahit ayoko pa. Kailangan mo nang bumalik sa panahon mo..."
Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya. "Ton? Ano... alam mo?"
"Ako. Ako ang humiling na makabalik ka sa nakaraan para makasama ka." sagot niya. 
"Ano'ng ibig mong sabihin, Ton?"
"Hiniling ko sa kanya na ibalik ang nakaraan para magkaroon tayo ng pagkakataon. Pero hindi pang-habambuhay. Jason, mahal na mahal kita. Pero malaking kamalian ang magtagal ka pa sa nakaraan. Hindi tama para sa iyo. Kailangang magpatuloy ang buhay mo sa hinaharap."
"Ayoko. Ayokong bumalik sa panahon na wala ka. Ton, 'wag. pakiusap." umiiyak na rin ako. Muli nya akong niyakap ng mahigpit. Ayaw bumitaw. 
"Ayoko rin sana. Pero mali ito. Nagkaroon na tayo ng pagkakataon, ngayon kailangan mo nang tanggapin na wala na ako." hangos niya.
"Ton, ayoko. Ayoko nang bumalik. 'Wag muna."
"Jason, mahal na mahal kita. Huwag mo akong kakalimutan."
Yumakap ako sa kanya ng mahigpit. Natatakot na baka sa isang saglit, mawala sya.
Sa isisp ko, narinig ko ang sinasabi ni Anthony. "Bukas pag-gising mo, wala na ako. I know I promised you that I will never go away. I'm sorry. Maybe this is not the right time for us. Maybe in another lifetime we may find a way to be together. Life is beautiful, Jason. It's just sad I didn't have a long one. But I am very thankful that we had this chance. Even if it was a short one. I want you to live, my love. Live the life that we always dream. Ituloy mo ang mga pangarap natin. At sana, maging masaya ka. I love you. I love you. I love you."

itutuloy...

11 comments:

Anonymous said...

ANG GANDA NG STORY NA TO!!! D NAKAKASAWANG SUBAY BAYAN. PWEDENG MAG MMK... SALAMAT SA GUMAWA...

Anonymous said...

heartbreaking , please, please, make it a happy ending.. i have something in my thoughts para maging happy ang ending but i will entrust it to the author.. please, don't leave our hearts bleed because of your story.. I really love the twists.. ^^

Anonymous said...

nakakaiyak.. very touching.. sweet and bitter story with complicated yet beautiful concept.. good job sa writer.. :) salamat sa pag share.. :)

Anonymous said...

nice story..i wish na mangyari samin ng bestfriend q.kaso wag lng ung may mawawala saming dalwa.hehe,,good job sir!!

Anonymous said...

ung pong Mc Fadden brothers. im still waiting for the continuation po. sobrang bitin ako sa kanila.

Anonymous said...

Again ang ganda nito... kakaiba talaga! Congrats sa author nito...!

BZ

Anonymous said...

hindi pa ako nakakarecover ja AJ eto nanaman.. ano ba.. the world is so Heavy and unfair... huhuhuhu

iHateThisFeeling said...

di na rin yata ako makakarecover dito ee . .


huhuhu . . . bakit ganuuuuuuuun! huhuhuh


para ngang ayoko ng basahin yung ending . . T_T

Anonymous said...

naiyak ako pota :(
sana hnd na lang ibalik lahat yun hayaan nalang na ganto. if only :( ang sakit na nangyari parang i can relate though

Anonymous said...

Damn it made me cry a bucket ot tears!

I assume taga Tarlac ka writer. If so happened that I'm right, kababayan kita. Hehe.

Anonymous said...

Gusto ko makilala si wrtier

Post a Comment

What can you say?

 
FCOS would like to thank our contributors and loyal writers. You know who you are guys. ^_^
Work licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License. FILIPINO COMING OUT STORIES.