vote for gay blogs at Best Male Blogs!PLU Gay Blogs

Friday, March 25, 2011

The Letter: Re-imagined 1

Written by Love Juice
Installment 1
Submitted by Love Juice
Installment 1

***Same storyline but with a different plot. I got so excited writing the story at first that I didn't give it much thought. This is how I wanted the story to go. It isn't done yet, just a quarter of it is left. I hope this one will turn out good. ***


*******
"Ano ba yang pinapatugtog mo?" tanong ni Anthony sa akin.
"Si Yiruma yan. Korean pianist." sagot ko sa kanya. "Bakit? Ayaw mo?"
"I love it. Gawan mo naman ako ng copy."
"Sige ba. Bukas gagawan kita."
"Bakit hindi pa ngayon? Bakit kailangan bukas pa?"


Panaginip. Panaginip lang. Minulat ko ang mga mata ko. Nakatulog ako sa mahabang byahe pauwi ng Tarlac. Tumingin ako s alabas. Walang katapusang luntian ang nakikita ko. Ang bundok Arayat ang tanging bumabasag sa malawak na bughaw na langit. It could have been a beautiful day. Kung hindi lang sa pagkamatay ni tito Ed.

"Are you ok?" tanong ni Miguel sa akin.
"Yeah. I'm ok." sagot ko sa kanya na hindi siya nililingon. Nakatuon lang ang pansin sa napakahabang daan.
Inabot nya ang kamay ko at marahang pinisil. A simple gesture that says everything will be fine. But will it? Pero natutuwa ako at pinili pa rin nyang samahan ako sa pag-uwi. He's been very supportive and thoughtful.
"I love you." mahinang sabi nya sa akin. Halos pabulong. For how many months now, nandiyan pa rin sya sa tabi ko. Hindi nawawala. Kahit alam nyang hindi ko masusuklian ang pagmamahal na ibinibigay sa akin. Sabi nya'y handa syang maghintay. Tinatanong ko sa sarili ko kung mahal ko rin sya. Pero wala akong maisagot.


Pagpasok ko ng kwarto, hinanap ko ipod ko at inilagay kinonek sa speakers. Pinatugtog ko si Yiruma para ma-relax. nahiga lang ako sa kama nang hindi naghuhubad ng sapatos. Pinakinggan si Yiruma hanggang sa makatulog ako.

"Sino nga si tito Ed ulit?" tanong niya nang hindi ako sumagot sa "I love you" niya.
"He was my bestfriend's dad."
"Anthony? The one who passed away six years ago?"
It felt weird hearing his name again. My bestfriend who passed away six years ago. Anthony. Anthony. Parang kasalanan ang banggitin ang pangalan nya. Kasama ng pangalan nya ay mga mapapait na alaala. Lagi nang nakakabit sa pangalang iyon ang panghihinayang at lungkot. Anthony.
"Migs, is it ok if I just sleep for a while?" tanong ko sa kanya. Ayaw kong pagusapan si Anthony. At naiintingihan naman niya.
"Sure, just rest for a while. I'll wake you up when we're there." sagot nya.
"Thank you."

*******

Sabi nila, 'the mind forgets what the heart cannot.' Lalo na kung nagiwan ito ng sugat na kahit ilang taon na ang nakakaraan ay hindi pa rin maghilom. Healing is a choice, paniniwala ng iba. People choose to move on while others, they just drown themselves into misery. Ang pagkamatay ni Anthony ang pinakamasakit na nangyari sa buhay ko. Ang pagkamatay nya ay nagiwan din ng sandamakmak na panghihinayang. Regrets ika nga. At hanggang ngayon hindi pa rin ako maka-move on.

"Bakit hindi pa ngayon? Bakit kailangan bukas pa?" tanong ni Anthony sa akin.
"Eh, busy pa ako eh. Madami akong ginagawa. Hindi katulad mo puro basketball ang inaatupag." sagot ko sa kanya.
"Ibu-burn mo lang naman ako ng copy ang dami mong sinabi. Sige bukas. Promise mo." sabi nya habang hinahalughog ang closet ko.
"Ano ba kasi hinahanap mo dyan?"
"Hiramin ko yung jacket mo. Yung binili natin nung Sabado."
"Hindi ko pa kaya nasusuot yon. Uunahan mo pa ako. Hindi pwede."
"AHA! Eto!" sabi nya na sinusuot na ang jacket.
"Hoy ibalik mo yan. Hindi ko pa nasusuot yan."
"Ite-test drive ko. Malay mo hindi pala maganda at least sa akin nila nakita hindi sa'yo."
"Isauli mo pagkatapos. Tsaka labhan mo. Ikaw kapag humihiram ka ng damit ko 'di mo nilalabhan."
"Ganun talaga para maka-hiram ulit."
"Gago. Isauli mo yan pagkatapos. Late na tayo."
"Mamaya na. Si Alfonso naman yun. Late naman lagi yun. Dito muna tayo. Laro tayo Tekken."
"Gago. May pasok tayo. Kung gusto mo maiwan ka dito. Ikaw na lang maglaro. Ako papasok na."
"Napaka-uptight mo naman. Sige na, sige na. Tara na."

I've known Anthony since I can remember. We've been the best of friends, kahit na totally different kami. He is a total jock. Popular. Member ng varsity team. Sikat sa girls. Ako, hindi sikat sa school. Walang sports or school activity. School bahay lang. Uptight sabi nga nya. But despite the differences, we're good friends. We shared a lot of memories. He was there when my dad died. I was there when his mom passed away. We kept no secrets from each other, well, just two things i guess. My being gay and that I wish he was too so there could be a chance for us. Pero hindi ko na masyadong iniisip yon, Malabo namang mangyari yun. That's why I contented myself to just being friends. But life has its ways of twisting the fate.

It was an ordinary Wednesday. Maaraw. Mainit. Maraming estudyante sa school. Kalahating oras na akong naghihintay sa likod ng gym. Hinihintay si Anthony matapos ang basketball practice. While waiting for him, nagbasa-basa muna ako ng libro. I was so lost in my reading that I didn't realize there was someone standing behind me. Akala ko si Anthony.

"Oy, baka naman tumalino ka na sobra dyan sa binabasa mo."
"Uy, Wesley. Ginulat mo ko." si Wesley, isa sa mga barkada ni Anthony.
"Sipag naman talaga mag-aral." umupo sya sa tabi ko.
'Hindi naman. Bored lang. Ang tagal ni Ton eh." sagot ko sa kanya. Isinara ko ang libro at ipinasok sa bag ko.
"Baka matagalan pa yon. Galing ako sa loob eh. Kakasimula pa lang nila." sabi nya.
"Ha? Sasabay ana ko sa kanya pauwi. Wala akong kotse ngayon eh."
"Nagmamadali ka ba?" tanong nya.
"Hindi naman. Kaso sabi ko kay mama ako magluluto ngayon eh." sagot ko sa kanya.
"Kayo ni Anthony no? Magkaibigan talaga..." mahina nyang sabi.
Napatingin ako sa kanya. Maganda ang profile nya. Mahaba ang mga pilikmata. Matangos ang ilong. Maganda ang baba.
"Bakit?" nagtatakang tanong ko.
Tumingin sya sa akin. "Wala... wala lang. Ang close nyo kasi eh."
"O? Close naman na kami simula bata ah? Kahit kayo naman close ah?"
"Oo nga pero iba yung closeness nyo."
I started to feel weird. Bakit ganito kung magtanong si Wesley. Sa totoo, halos sabay din kaming lumaki ni Wesley. Classmate namin sya ni Anthony most of our elementary days.
"Alam ba nya na...?" bigla nyang tanong.
"Hindi... at hindi mo iyon sasabihin kahit kanino. At hindi ko rin sasabihin kahit kanino ang tungkol sa iyo." medyo inis kong sagot.
Natahimik sya. Malamang iniisip kung ano ang sasabihin.
"Nakalimutan ko na yun. Matagal na. Dapat ikaw din. Isa pa, that was a one time thing. Not that it will happen again." sabi ko.
Kinuha nya ang kamay ko. "Why? Ayaw mo ba maulit?" malumanay nyang tanong.
Tumingin ako sa kanya. Hindi alam kung ano ang isasagot. We were drunk back then. Sa isang despedida party ng barkada. Matagal na akong dudang bakla siya. Pero na-confirm ko iyon that night.
"Wes, we were drunk then. Biglaan lang yon. It meant nothing."
"Not to me... don't tell me that you didn't like it."
Muli na naman akong natahimik. "You mean..."
"I've thought about it. Maybe i do like you. And that kiss was just a testament..."
"Wes, it was just a kiss." putol ko sa kanya.
"Not JUST a kiss, Jason. To me it was something more."
Umiwas ako ng tingin. Hindi ko gusto ang papupuntahan ng usapan namin.
"Tell me you didn't like the kiss." hamon nya.
"What? You're crazy."
"Tell me."
"Wes, stop it." sabay tayo ko. Tumayo rin sya.
"It's Anthony, right?"
"What? What about Anthony?"
"Kaya hindi mo ako magustuhan dahil kay Anthony. Mahal mo siya?" akusa nya sa akin.
Lumapit ako sa kanya. "Magkaibigan kami ni Anthony. Para na kaming magkapatid. 'Wag kang magsasalita ng ganyan."
Bumuntong-hininga sya. "Then kiss me."
"Wes..."
"Please... I just wanna know if somehow, there is something in that kiss..."
"I am not gonna kiss you."
"Sige na. Minsan lang. If after the kiss you still felt nothing then I will not bring this matter up again. I promise."
Ako naman ang bumuntong-hininga. Sabagay, wala namang mawawala kung sususbukan ko. "Fine. I will kiss you just to prove to you that there was nothing in that kiss."
Ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Parang tatalon palabas ang puso ko. Dahan-dahan, lumapit sya sa akin. Kinuha nya ang mga kamay ko at marahang hinila nya ako palapit sa kanya. Unti-unting lumalapit ang mukha nya sa mukha ko. Nararamdaman ko ang mainit nyang hininga sa pisngi ko. At nang maglapat ang mga labi namin ay parang isang libong boltahe ng kuryente ang dumaloy sa katawan ko. Ang lambot ng labi nya. Mainit. Hindi ko naiwasang mapapikit sa sarap ng halik na iyon. In my whole life, twice pa lang akong nahahalikan. At ang dalawang pagkakataon na iyon ay kay Wesley. Kahit sabihin ng utak ko na wala akong nararamdaman, iba ang sinasabi ng buo kong katawan.
Humigpit ang pagkakahawak nya sa kamay ko. Ako naman'y parang kakapusin ng hininga. Sya ang unang kumawala. Nakatitig sa akin na parang naghihintay ng sasabihin ko.

"Don't tell me you didn't feel that." nakangiti nyang tanong.
Ako naman ay walang maisagot. Nanginginig pa rin ang kalamnan dahil sa kanyang halik.
"I know you did. But if you're not ready yet, I understand." malumanay nyang sabi.
Hindi pa rin ako makapag-salita. Tameme pa rin akong nakatitig sa kanya.
"Jason... gusto mo... ako na lang maghatid sa iyo sa bahay?"
"Ha? OK... sige."

Pagkahatid sa akin ni Wesley sa bahay, dumiretso ako sa kwarto. Hindi pa rin makapaniwala sa nangyari kanina. Nakahiga ako sa kama at hinahaplos ang labi ko. Aminin ko man o hindi, parang may gusto na rin ako sa kanya. Pero ayokong i-entertain ang bagay na iyon. 'Di ko namalayang nakatulugan ko ang pag-iisip.

Ang lakas ng mga katok sa pinto ng kwarto ko. Akala ko matagal na ang tulog ko. Pagmulat ko ng mata, maliwanag pa. Alas-kwatro pa lang pala ng hapon. Kahit na ayokong bumangon wala ako magawa dahil ayaw tumigil sa kakakabog sa pinto. Pagbukas ko ng pinto, si Anthony.
"Ano ba, pare? Gigibain mo ba pinto ko?" banas kong tanong sa kanya.
Dirediretsong pumasok sa loob at naupo sa gilid ng kama ko. "Sasauli ko lang jacket mo. Tsaka hubarin mo yang T-shirt na yan. Akin yan eh. 'Di mo na sinauli." sabi nya sabay hagis ng jacket sa akin.
"Problema mo?" tanong ko sa kanya. May kaunting inis kasi ang tono nya.
"Wala akong problema. Baka ikaw ang meron." sagot nya.
"Oo, ikaw ang problema ko. Ang sarap ng tulog ko ginising mo 'ko."
Tahimik lang syang nakaupo sa kama. Nakatingin sa sahig.
"Pare, ano'ng meron sa sahig? Kanina mo pa tinititgan yan ah. Ano ba kasi problema mo?"
Akmang magsasalita pero binawi. Parang tinatantya kung ano ang sasabihin.
"Nakita kita kanina... sa likod ng gym..." mabagal nyang sabi.
Kahit hindi na nya ituloy ang sasabihin, alam ko na. At wala na rin akong lusot. Ang mahabang panahon ko na pagtatago... mabubunyag din pala. Pero hindi ko inasahan na sa ganitong paraan.
"Kami ni Wesley?" nangangamba kong sagot sa kanya.
"Oo, kayo ni Wesley. Pare... kelan ka pa naging...ganyan?" sagot nya na may panghuhusga sa tono.
"Anong ganyan...?" wala nang atrasan. "...bakla?"
"So inaamin mo? Inaamin mo na bakla ka?" tumataas na ang tono nya. Sabay ding pagtayo nya.
"Oo. Bakla ako... bakla ako, Anthony."
"Pare, no way. No way na bakla ka."
"Yes. I am."
"So all this time pala... All this time pala, nagpapanggap ka lang. All this time pala, sa tinagal-tagal nating magkaibigan since high school, 'di mo sinabi sa'kin na bakla ka!!!" malakas na ang boses nya.
"Para ano pang sabihin ko? For what? Will it make any difference kung sasabihin ko?"
"Yes it will, pare! I can't believe this... " sabay labas ng kwarto.
"Anthony, sandali..." pero hindi ko na sya nahabol.

Nagbago ang lahat. Hindi na nagpupunta ng bahay si Anthony gaya nang madalas niyang gawin. Hindi na rin kami nagkakasabay sa school. At kahit na may mga classes kaming magkasama, hindi rin kami nagpapansinan. On my part, it was more of shame. And fear. Nahihiya akong lumapit sa kanya at natatakot na baka umiwas lang sya. Kahit sila ni Wesley ay hindi na rin nagkakasama. At napansin iyon ni Wesley.

"Ok lang ba kayo ni Anthony?" minsang tanong sa akin ni Wesley. Nasa cafeteria ako nang bigla syang lumapit sa akin.
"Bakit?" tanong ko. Ayokong malaman nya ang pag-aaway namin ni Anthony.
"Para kasing nag-iiwasan kayo nitong mga huling araw."
"Ha? Wala yun. Tampuhan lang..."
"Talaga? Para kasing pati ako iniiwasan nya..."
Tumingin ako sa kanya. "Nakita nya kasi tayo... sa likod ng gym."
Namutla sya. "Oh shit! Sorry! Hindi ko alam. Shit, Jason. I'm really sorry." sunud-sunod nyang sabi.
"Ok lang yon. It was bound to happen naman..." pagsisinungaling ko.
"No... it was my fault. You want me to talk to him?"
"Wes, don't. I already told him that I'm gay. There's no point."
Bumukas ang pinto ng cafeteria. 'Di ko inaasahan ang pagpasok ni Anthony. Nakita nya kami ni Wesley pero dumiretso lang sya sa counter. Ano ba magagawa ko kung hindi nya matanggap na ganito ako. Pero masakit pa rin.

Ang mga araw ay umabot ng linggo. Ang linggo ay umabot ng buwan. And we became strangers to one another. Wesley became a constant companion. Minsan, nakakalimutan ko si Anthony dahil sa kanya. Unti-unti, parang nahuhulog na rin ang loob ko sa kanya. But still, I was afraid. Afraid of committing myself into a relationship when there is one I had that needs fixing. But nevertheless, I was glad he was there. Sometimes, it feels like we were casted out of the world. And the world looks at us as sinners.

Overtime, I got used to Anthony's absence. Hindi naman ako natutuwa pero at least gumagaan ang pakiramdam ko. Somehow, his absence made me accept my true self easier. Especially with Wesley being around. With Wesley, I can express myself freely. Without any fear of being prejudiced.

Hininto nya ang kotse sa harap ng bahay ko. It was Friday. "Labas kami nila Alfred mamaya. Hang-out sa Denny's. Wanna come?" tanong sa akin ni Wesley.
"No. I think I'll just rest here sa bahay." sagot ko.
"Are you sure?" "Yes. But thanks for asking. See you." at bumaba na ako ng kotse.

Pagpasok ko ng bahay, nagulat ako dahil nandoon si tito Ed.
"O, Jason. Kanina ka pa hinihintay ng tito Ed mo." salubong sa akin ni mama.
"Yes tito?" tanong ko sa kanya.
"Itatanong ko lang sana kung magkasama kayo ni Anthony. Kanina ko pa sya hinahanap. Hindi rin sinasagot ang cellphone nya. Baka kako eh magkasama kayo." alalang tanong ni tito Ed.
"Hindi po kami magkasama ngayon. Baka po nasa ibang barkada nya."
"Ganon ba?"
"May problema ba kayo ni Anthony, Jason? Parang ang tagal na kasi nung huli syang dumalaw dito." tanong ni mama.
Natahimik ako. Natulala. Hindi alam kung ano ang isasagot sa kanya.
"Yun nga rin ang itatanong ko. Bakit nga ba hindi ka na rin dumadalaw sa bahay. At si Anthony, madalas lang na nagkukulong sa kanyang kwarto. Ano ba ang nangyari sa inyo? Nag-away ba kayo?" tanong ni tito Ed.
"Ano po... kasi... ano lang po iyon... konting tampuhan. Maaayos din po namin yon. Baka po nasa barkada lang o iyon maya-maya uuwi din. Akyat po muna ako sa kwarto." hindi ko maharap si mama at si tito Ed. Ayokong magsinungaling sa kanila pero ayoko rin namang malaman nila ang totoong dahilan.

Umakyat ako sa kwarto. Hinanap ang aking ipod at ipinatong sa speakers. Pinatugtog ko si Yiruma para marelax. Nahiga ako sa kama nang hindi hinuhubad ang sapatos. Nakinig sa tugtog hanggang sa makatulog ako. Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatuog. Nagising ako, madilim na. Tanging ilaw lang ng poste sa labas ang nagbibigay liwanag sa kwarto. Nagising ako dahil sa ingay ng nagri-ring na phone. Si Wesley.

"O, bakit?" tanong ko.
"Jason... si..." humihingal sya.
"Napaano ka? Nasan ka?"
"Nasa Denny's. Jason, si Anthony."
"O? Bakit?"
"Jason... wala na si Anthony. Nasaksak kanina dito sa bar."
"Ano? Ano'ng kalokohan.... Wes, ayoko ng ganyang biro." pero ang lakas ng kabog ng dibdib ko.
"Hindi ako nagbibiro. Umawat sya sa away pero nasaksak sya. Jason, dead on the spot si Antho..."
"Tama na, Wesley!" ayoko ng marinig pa ang sasabihin nya. Umaagos na ang luha ko. Wala na si Anthony.

itutuloy...

1 comment:

Anonymous said...

hmmm nawala na ung spark kasi alam na ung story eh... dapat di mo pinost ung unang story... :)

Post a Comment

What can you say?

 
FCOS would like to thank our contributors and loyal writers. You know who you are guys. ^_^
Work licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License. FILIPINO COMING OUT STORIES.