Isang
linggo na ang nakalipas mula noong aminin ko kay Nick na mahal ko din sya. Mula
noon ay di na namin pinag-usapan kung ano nga ba kami. Kung magtatawagan ba
kami ng pet names pero mula noon ay lagi na kaming nagkikita ni Nick. Kahit
saglit lang ay laging dumadaan siya sa bahay. Ngayon na malapit na ang pasukan
ay natatakot ako kung paano ang magiging sitwasyon naming dalawa. Kasi aaminin
ko naninibago pa din ako sa katayuan naming dalawa. Oo masaya pero hindi maalis
sa aking isipan ang magiging reaksyon ng mga tao sa aming paligid.
“Paano
na kapag pumapasok na tayo?” Tanong ko sa kanya habang nakatambay kami sa bahay
nila.
“Bakit?
Ganun pa din. Kung ano tayo ngayon ay ganun din ang gagawin natin sa school.”
“Natatakot
ako Nick. Ayaw ko nang pagdaanang muli ang naranasan ko dati. Alam mo, yun din
ang isa sa mga naging dahilan ko kaya di ko masabi sayo ang nararamdaman ko.”
Pagpapaliwanag ko.
“Huwag
kang mag-alala, tulad ng dati, lagi mong tatandaan na andito lang ako. Dalawa
tayong haharap sa kanila. Hindi kita iiwanan.”
“Sana
nga maging okey ang lahat.”
“Basta
ka kasama kita alam kong magiging okey ang lahat.”
“Alam
na ba nila Lynn at Karen?”
“Di
ko pa sila nakikita kaya di ko pa nasasabi.”
“May
naisip ako, mag-pre school year party tayo sa bahay. Magluluto ako ng pasta.
Tapos bahala na kayong magdala ng pagkain. Antagal na din mula noong huli
tayong nagkasama-sama. Ayain din natin si Therese.”
“Sige
maganda yang naisip mo pero magpaalam muna tayo kina Tito at Tita. Sana pumayag
sila. Hmmm, ano kaya ang dadalhin ko.”
“Bahala
ka na. Excited na ako. Sana nga pumayag sila Mama at Papa.
-----
“Antagal
naman nila. Talagang sinabi nilang pupunta sila?” Nag-aalala kong tanong kay
Nick habang hinahalo ko ang niluto kong pasta sauce.
“Oo!
Cake pa nga daw ang dadalhin ni Karen at pork barbeque naman daw kay Lynn.
Bakit ka ba kinakabahan dyan?”
“Ha?
Ako kinakabahan? Hindi ah!” Pagkasabi nito ay bigla kong nabitawan ang hawak
kong sandok.
“Ayan
oh halatang kinakabahan ka. Bakit ba, ano bang iniisip mo?”
“Wala.
Excited lang.”
“Talaga
bang excited? Alam mo Jerome kilala na kita. Alam ko na ang ibig sabihin ng mga
kilos mo.”
“Alam
mo na pala eh bakit ka pa nagtatanong?”
“Ang
sungit mo naman. Relax ka lang. Chill lang.”
“Bahala
ka nga. Ayusin mo na lang yung mga gagamitin nating mga plato at baka padating
na yung mga yun.”
“Yes
sir.”
Naiwan
ako sa tapat ng kalan, hindi sigurado sa aking nararamdaman. Sa isang banda ay
masaya akong ibalita sa aking mga kaibigan na kami na nga ni Nick pero may
bahagi pa rin sa akin na kinakabahan sa kung ano ang magiging reaksyon nila
kapag nalaman nila. Bago pa man naging malalim ang aking pagmumuni-muni ay
biglang narinig ko ang tunog ng pagbukas ng gate namin, hudyat na may dumating
na. Kahit nais ko mang malaman kung sino ang dumating ay parang may kung anong
puwersa ang pumipigil sa akin. Hinayaan ko na lamang na si Nick salubungin kung
sino man iyong dumating.
“Andito
na kami Jerome, palagay muna nitong cake sa ref nyo.” Bungad ni Karen at
kasunod naman nito ay si Lynn.
“Chocolate
cake?” Pagtatanong ko.
“Syempre,
yun naman ang gusto nating lahat diba? Saka ito din pasabay na, baka matunaw
din ito.” Dagdag ni Lynn sabay bukas ng aming ref para ilagay ang kanilang mga
dalang pagkain.
“Hindi
nyo pa ba kasabay si Semuel?”
“Dadaanan
pa daw nya si Therese, pero baka padating na din ang mga yun. Bakit nga pala
naisipan nyo na magpaparty? Anong okasyon? Monthsary?”
“Ha?
Ah eh wala lang, naisip namin na dahil malapit na ang pasukan at hindi naman
tayo nakapaggala masyado kaya mag enjoy na lang tayo bago magpasukan.”
Mabilisan kong sagot, napaisip din ako kung alam na kaya nila Lynn at Karen ang
tungkol sa amin ni Nick.
“Oo
nga, di na kasi natuloy ang balak nating magbeach. Busy kayong lahat at yung
iba ay nagpunta pa sa probinsya.” Dagdag pa ni Nick.
“Sige
na doon muna kayo sa sala at matatapos na din ako dito.” Umalis na sina Karen
at Lynn at muli at kami na namang dalawa ni Nick ang naiwan. Isang buntong
hininga ang pinakawalan ko at di naglaon ay nilapitan ako ni Nick at umakbay sa
akin.
“Ayos
lang yan. Andito ako.”
Sa
sinabi niyang iyon ay parang may mabigat na bagay ang nawala sa aking kalooban.
Pati ang kaba at lito na aking nararamdaman ay unti-unting nawawala. Iba talaga
ang epekto sa akin ni Nick. Mabuti na lang ay andyan sya lagi para sa akin.
Humarap ako kay Nick at bigla ko itong hinalikan sa pisngi na kinagulat nito.
“Para
saan naman yun?”
“Wala
lang.”
“Oyyyy!”
Sabay na bigkas ni Lynn at Karen na parehas pala kaming pinagmamasdan mula sa
sala.
Bigla
akong namula sa hiya pero nawala din ito nang biglang kinuha ni Nick ang aking
kamay at marahan itong pinisil. Tiningnan ko na lang sya at sinuklian ng ngiti.
Pagkatapos ay nilingon ko ang kinaroroonan nila Karen at Lynn at nang makita
kong natingin pa din sila sa amin ay bigla kong nilabas ang aking dila at
ngumiti na lamang. Naputol ang tagpong iyon nang biglang dumating sina Semuel
at Therese.
“Kakain
na ba tayo?” Bungad ni Semuel pagkapasok na bahay namin.
“Ang
takaw talaga, di ba’t kakaubos mo lang nung isang chocolate bar nung papunta
tayo ditto, tapos ngayon gutom ka na agad.” Sabat ni Therese.
“Hayaan
mo yan Therese, ganyan talaga yang si Semuel matakaw, eh pwede na naman tayong
kumain at kayo na lang naman ang aming hinihintay.
Dumiretso
na kami sa kusina at masayang pinagsaluhan ang mga pagkain nakahain. Sumabay
din si Mama sa pagkain at masayang nakipagkwentuhan sa amin.
Nang
matapos kaming kumain ay lumipat kami sa sala at doon pinagpatuloy ang aming
kwentuhan.
“Oh
ano Jerome, kelan pa naging kayo?” Walang takot na tanong ni Karen. Talaga
namang napakapranka ng babaeng ito.
“Ha?
Ah eh…” Di ko alam kung ano ang isasagot. Di ko magawang pasinungalingan na
kami na ni Nick at di ko din magawang aminin sa kanila. Kasabay ng aking di
pagsagot ay ang pamumula ng aking mukha na napansin ni Lynn.
“Oy
Karen ano ka ba, tingnan mo nahihiya si Jerome, sasabihin naman nyan sa atin
kung ano na ang lagay nila, di ka lang makapaghintay.” Mahinahong papaliwanag
ni Lynn.
“Huwag
ka nang mahiya at mamutla dyan Jerome, matagal na naming alam na gusto nyo ang
isa’t isa. Sobrang halata sa mga kinikilos nyo. Ang mga nakaw na tingin mo kay
Nick kapag akala mo ay walang nakamasid sayo, ang mga palihim mong pagngiti
kapag nakikita mo sya at ganun din naman si Nick, nag-iiba ang mga kinikilos
kapag nariyan ka sa paligid.” Pagpapaliwanag ni Karen
“Ayan
bistado na kayo.” Pagsabat ni Semuel. Dahil sa sinabing iyon ni Semuel ay di ko
na din nagawang itago pa sa kanila.
“Noong
isang linggo lang kami nagkausap ni Nick ng masinsinan. Inamin ko ang
nararamdaman ko sa kanya at ganun din sya sa akin. Natatakot lang naman akong
sabihin sa kanya dahil natatakot din akong masaktan, kahit na alam kong mahal
nya ako ewan ko ba parang pakiramdam ko ay di ako karapatdapat sa pagmamahal nya.
Minsan tinatanong ko nga sa sarili ko kung bakit kaya ako pa ang napili ni
Nick?” Pagkukwento ko sa kanila.
“Kasi
ikaw ay ikaw, kasi masaya ako kapag kasama kita. Nakakalimutan ko ang mga
problema ko kapag alam kong andyan ka sa aking tabi. Dahil gusto ng puso kong
alagaan ka lagi.” Biglang pahayag ni Nick. Akala ko ay hindi ito nakikinig at
nakikipagkwentuhan kay Semuel pero mali pala ako ng akala.
“Aww…
Kakakilig naman.” Sabay sabay na bigkas ng tatlong babae. At dahil din sa
narinig ko ay di na napigilang lapitan si Nick at bigyan sya ng isang matamis
na halik sa pisngi na ginantihan nya naman ng isang mahigpit na yakap.
Nagpatuloy ang aming kwentuhan at di namin namalayang malalim na pala ang gabi.
Nagpaalam sina Lynn at Karen at sabay na lang daw silang uuwi at si Semuel
naman ay ihahatid pa si Therese. Tanging si Nick ang naiwan at tumulong sa
aking ligpitin ang mga pinagkainan namin.
Mabilis
naming natapos ang aming ginagawa at muli kaming naupo sa sala at nagpahinga
saglit.
"Oh
ano di ka pa ba uuwi? Malalim na ang gabi..."
"Ay
gusto mo na akong umalis?" Malungkot na tugon ni Nick.
"Di
naman sa ganun kaya lang naisip ko lang na baka delikado na sa kalsada pag-uwi
mo."
"Bakit
ayaw mo na ba akong makasama?"
"Eto
naman kung anu-ano na agad ang iniisip at may emote pang nalalaman. Gusto ko
lng naman malaman kung dito ka na magpapalipas ng gabi o uuwi ka pa."
"Ikaw
Jerome, ano bang gusto mo?"
"Ikaw..."
-----
"Jerome
bilisan mo na at malelate ka na. Unang araw pa naman ng pasukan nyo
ngayon." Bungad sa akin ni Mama nang makita nyang di pa rin ako nakabihis.
"Opo
Ma, saglit lang ito." Pagkasabi nito ay mabilis ko nang inayos ang aking
uniporme na gagamitin ko sa araw na yun. Pagkatapos kong magbihis ay dumiretso
na ako sa kusina para mag-almusal.
"Oh
kumain ka na dito." Sabi ni Mama nang makitang papalapit ako sa kusina at
naglapag ng isang plato at mga kubyertos.
"Sige
po Ma, kayo po ba kumain na?"
"Tapos
na kanina pa, kasabay ko ang Papa mo pero umalis na at pinatatawag sa opisina
at may problema daw dun sa bagong project nila."
Habang
abala ako sa pagkain ay biglang tumunog ang doorbell.
"Tapusin
mo na yang kinakain at ako ang magbubukas ng pinto."
"Opo."
Tugon at bumalik na ako sa aking kinakaing almusal habang si Mama ay lumabas
para tingnan kung sino ang dumating.
"Bilisan
mo na at mahuhuili na tayo, unang araw pa naman ng pasukan." Bungad ni
Nick nang makita na di pa rin ako tapos kumain.
"Yes
sir!" Mabilis kong inubos ang aking pagkain at inayos ang aking mga gamit.
Nagpaalam kami kay Mama at pumasok na sa paaralan.
"Parang
ang tamlay mo ngayon Jerome?"
"Ewan
ko ba, siguro dahil di lang maayos ang tulog ko kagabi."
"Bakit
ano na naman ba ang iniisip mo?" Tanong ni Nick.
"Wala
naman, mga bagay bagay." Paiwas kong sagot.
"Alam
kong merong gumugulo dyan sa isip pero kung ayaw mo pang sabihin ay di na kita
pipilitin. Bilisan mo na lang at baka tayo ay mahuli pa."
Narating
namin ang paaralan at mabilis namin hinanap ang aming silid-aralan, naroon na
sina Lynn at Karen na masayang nakikipagkwentuhan sa aming mga kaklase.
Pinagmasdan ko ang aming silid at pilit na kinikilala ang bawat sulok nito,
naisip kong doon sa lugar na iyon magaganap ang malaking bahagi ng pagiging
buhay estudyante ko. Kasabay ng pagmamasid sa silid ay pinagmasdan ko din ang
aking mga magiging kaklase. Bagamat kakilala ko na sila isa isa ko pa ding
tinitingnan ang mga naging pagbabago sa kanila na naganap noong nagbakasyon
kami. May iba na mahaba na ang buhok ngunit ang iba naman ay maiksi na. May mga
namayat at mayroon ding nanaba. Pero kahit na nga may mga pagbabago sa kanilang
mga panlabas na anyo ay sila pa din ang mga kakilala kong mga kaklase na simula
pa noong first year kami ay nakasama ko na. Habang patuloy ako sa aking
ginagawa ay napalingon ako sa aking likuran at doon ko nakita ang isang di
pamilyar na mukha. Alam kong estudyante din sya dahil sa kanyang uniporme pero
bukod dun ay wala na akong alam tungkol sa kanya. 'Sino kaya ang bago
estudyanteng ito?' Ang angas ng hitsura. Habang ako ay nakatitig bigla din
itong tumingin at nagtama ang aming paningin. Bigla akong nahiya at inilihis ko
ang aking paningin pero pakiramdam ko ay nakatitig pa din sa akin at nung akin
ngang sinulyapan ay nakatitig pa din sa akin at parang nakangisi pa ito. Bigla
akong nakaramdam ng pagkairita. Para bagang may bagay siya na alam tungkol sa
akin at ang bagay na ito ang magpapahiya sa akin. Napansin ako ni Nick at bigla
akong pinansin nito.
“Hoy!
Anong problema mo at nakakusot na naman yang mukha mo? Umpisa pa lang ng klase
ay ganyan na agad ang asta mo, chill lang.”
“Ha?
Wala ito.” Pagkasabi ko nito ay nginitian ko sya.
Mabilis
na lumipas ang oras at nag-umpisa na ang aming klase. Tinawag ng aming guro ang
aming bagong kaklase namin at pinapunta sa harapan. Doon ko sya napagmasdan ng
maigi. Halos kasing tangkad ko sya at balingkinitan ang katawan. Maayos ang
tindig at mapupungay ang kanyang mga mata at may taglay itong lalim na waring
nakatambad ang kanyang kaluluwa. Ewan ko ba basta pakiramdam ko ay may kakaiba
sa kanya. Kahit na nga may konting kaamuhan ang kanyang mukha ay meron pa din
akong nararamdaman na kapilyuhan sa kanya lalong na kapag ito ay ngumingisi.
Biglang kumukulo ang dugo ko kapag naiisip ko ang kanyang titig kanina.
“Good
morning everyone! I am Carl Lyndon Roxas. We just transferred here a month ago
because my father was transferred to their company’s main office. I really hope
to get to know you all.” Pagpapakilala nito na nakatitig sa akin at bigla itong
ngumiti ng napakatamis. Bahagyang tumigil ng sandali ang mundo ko at nakaramdam
ako ng kaba. Di ko maintindihan ang aking pakiramdam kanina ay naaasar ako sa
kanya pero ngayon ay gusto ko na syang makilala. Di ko na lang ito binigyan ng
pansin at naisip kong bahala na lang si tadhana kung kami man ay magiging
malapit sa isa’t isa at mawawala ang inis ko sa kanya.
Pagkapakilala
ni Carl ay pinalipat ito ng aming guro sa aking tabi, dahil ayun daw sa kanyang
seat plan na ginawa ay magkatabi kami. Hindi ko alam kung matutuwa ako maaasar
sa nangyari. Pagkaupo ni Carl ay nagpakilala ako sa kanya at pinakilala ko na
din sina Semuel at Lynn.
“Jerome
nga pala, at ito naman sina Nick at Semuel. Welcome nga pala!” Sabay abot ng
kamay ko.
“Salamat.”
Matipid nyang sagot sa akin, sabay nakipagkamay sa akin at saglit lang akong
tiningnan na para bang hindi siya interesadong makilala ako. Sa inis ko ay di
ko na lang sya pinansin.
-----
Nang
natapos ang aming klase namin ay tumambay ako sa labas ng aming silid-aralan at
nagtungo sa ilalim ng puno na aking laging pinupuntahan. Nilabas ko ang aking
libro at nagsimulang magbasa. Maya-maya pa ay biglang tumabi sa akin si Nick at
nagyayang mag-meryenda kami sa labas. Dahil nagugutom na din ako ay pumayag na
din ako.
“Kumusta
ka na? Parang ang lalim ng iniisip mo buong araw. Parang may gumugulo sa isip
mo?” Umpisa ni Nick habang hinihintay ang order naming pansit at softdrinks.
“Ewan
ko ba di ko alam, masyado lang madaming tumatakbong mga bagay sa isip ko.”
Sagot ko kay Nick.
“Namiss
kita!” Sabay hawak sa aking kamay. Nagulat ako sa ginawa nya at bigla akong
napalingon sa paligid namin. Nang makita kong may mga taong papalapit sa amin
ay bigla kong hinila ang aking kamay.
“Namiss?
Eh magkasama naman tayo buong araw ah. Sabay tayo kumain ng lunch. OA naman.”
“Eh
kanina pa kita gustong yakapin at ang cute mo kaya kapag malalim ang iniisip
mo. Kinakagat mo ang labi mo at bahagyang nakakunot ang iyong noo. Sarap mong
halikan.” Nakangiting paliwanag nito.
“Ako
din di na ako makapaghintay na makauwi tayo para mayakap na kita. Pero yung
totoo, di ka ba nahihirapan sa ganitong sitwasyon?”
“Hindi
pa naman. Kaya pa namang tiisin.” Napatigil ang aming usapan nang dalhin na ng
waitress ang order namin at tahimik naming kinain ang aming meryenda. Hindi
nagtagal ay dumating din sina Lynn, Karen at Semuel.
“Andito
lang pala kayo nagpunta, kanina pa kami naghahanap sa inyo.” Bigkas ni Semuel
sabay upo sa tabi ko.
“Napansin
ko kasing malungkot si Jerome kaya niyaya ko muna syang kumain.”
“Di
man lang kayo nagyaya.” Singit ni Lynn.
“Biglaan
lang.” Pagpapaliwanag ko. Napagusapan namin ang naging unang araw namin at
hindi naiwasang pag-usapan na din ang bagong kamag-aral naming si Carl.
“Ang
gwapo nya no?” Kinikilig na pagkwento ni Lynn na mabilis namang sinang-ayunan
ni Karen.
“Ayos
lang.” Mabilis kong sagot na halata sa boses ko na di ako masyadong interesado
sa pinag-uusapan. Matagal na nakatitig sina Lynn at Karen sa akin na pilit
iniintindi ang dahilan ng aking reaksyon.
“Bakit
parang ang init ng dugo mo sa kanya, eh di mo pa naman sya kilala?” Nagtatakang
tanong ni Semuel.
“Ewan
ko. Basta ganun ang nararamdaman ko eh. Anong magagawa ko.”
“Hmmm.”
Maiksing sagot nito sabay ngiti na parang meron syang alam sa dahilan ng aking
inis kay Carl.
“Pwede
bang wag na lang si Carl ang ating pag-uusapan!” Naiirita kong sagot na hindi
ko napansing napalakas pala ang bigkas at siguro ay malas ko lang talaga ay
nasa malapit lang pala ito sa kinauupuan namin at bigla itong napalingon sa
aming pwesto at nagtama na naman ang aming paningin. Andun na naman ang ngisi
nyang nakakapang-init ng aking ulo at parang may inis din akong naaninag sa
kanyang mga mata. Ewan ko talaga, di ko naman kilala pero apektado ako sa
kanya. Dahil sa hiya ko ay napayuko na lang ako.
“Oi
Jerome, punta lang muna ako sa school
hintayin mo na lang ako kung gusto mo akong kasabay pauwi.” Pagputol ni Nick sa
aking pag-iisip at bigla itong tumayo.
“Sige
Nick hintayin na lang kita dito sa labas.” Nakangiti kong sagot sa kanya.
Sumunod na ding umalis sina Karen at Lynn at naiwan kami ni Semuel.
“Di
nga yung totoo, anong meron at parang may galit ka na agad sa Carl na yun.”
“Di
ko talaga alam Semuel kung bakit ganun ang nararamdaman ko. Ewan ko kapag
tinitingnan nya ako ay parang may alam sya tungkol sa akin at ngumingiti pa ito
na lalong nakakaasar para sa akin.”
“Mukha
namang mabait yung tao ah, di mo pa nga kilala ay nahuhusgahan mo na.”
“Basta
alam ko, hindi ako ang lalapit para makipagkaibigan sa kanya.”
“Bahala
ka. Sige alis muna ako at pupuntahan ko pa si Therese.”
“Sige
ikumusta mo na lang ako sa kanya.”
Naiwan
akong mag-isa pilit na inaalam sa aking sarili kong saan nanggagaling ang
pagkairita ko sa bago naming kaklase.
[may
kasunod]
